มือถือ..ที่รักกลับมาเหอะ

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พระเจ้าจอร์ช มือถือฉันหาย

เมื่อคืนไปเที่ยวผับ SITNEE แถวม.รังสิต ที่สำคัญเป็นงานวันเกิดช้างด้วย พอกินเหล้าไปๆมาๆ เต้นไปทั่วแถมยังโดนเพื่อนอุ้ม พอเหนื่อยเลยพัก นั่งชักโครกกะว่าจะหยิบโทรสับขึ้นมาดูเวลาสักหน่อยว่ากี่โมงแล้ว คลำไปคลำมา ช่วยด้วย!!! โทรสับหายไปไหน แล้วหายไปเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย รู้อีกทีมันไม่อยู่แล้ว ฉันเลยรีบลุกขึ้น ไม่ฉงไม่ฉี่มันแล้ว รีบเดินออกห้องน้ำทันที ...
เพื่อนๆๆมีใครเห็นโทรสับฉันบ้าง เสียงตอบรับแทบไม่มีเพราะทุกคนกำลังอยู่ในอารมมันส์ ฉันก้อลองกุ้มหาดูรอบๆ แต่ไรวี่แวว สักพักอาการเพื่อนทุกคนก้อสงบนิ่ง หันมาช่วยกันหามือถือฉัน เสียงหนึ่งดังขึ้น ตั๊กมือถือเราก้อหาย..อุ้ย พูดขึ้น เพื่อนหากันใหญ่ แต่ก้อไม่เจอ พอถามโต๊ะข้างๆก้อบอกว่าไม่เห็น ฉันหยิบโทสับเพื่อนออกมาโทรเข้าเบอตัวเอง ตอนแรกไม่มคนรับ สักพักปิดเครื่องไปเลย แทบอยากร้องไห้ เมื่อรู้ว่าคงหมดหวังเพราะรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะได้คืนมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บไว้ เรารู้เลยว่าพอมือถือหายความรู้สึกมันแย่แค่ไหน.. แต่ก่อนมือถือคนอื่นหาย เราก้อบอกว่าไม่เปนไร ซื้อใหม่ได้ แต่พอของเราหาย น้ำตาแทบร่วง มันไม่ได้ขึ้นอยู่แค่โทรสับแต่มันรู้สึกว่ามีมากกว่านั้น รูป ข้อความที่อยากเก็บไว้ เพลง ต่างๆนาๆที่สำคัญที่สุดคือ รายชื่อเบอเพื่อนๆ โห้..เก็บมาตั้งนานเบอคนสำคัญก็เยอะ เพื่อนเก่าทีไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม หายไปหมดเลย....อยากร้องไห้มากมาย พยายามอธิฐานขอให้คืนมาเถอะ...แต่ก้อไม่มีทาง เศร้าใจ แต่อย่างน้อยก้อยังมีเพื่อนที่มือถือหายด้วย ขอบคุณนะอุ้ยที่หายเป็นเพื่อน ฮ่าๆๆๆๆ