เรื่องดีๆ ที่ยังเหลือในสังคมไทย

ฉันไม่เคยคิดฝันเลยว่าในปัจจุบันนี้คนไทยจะมีเรื่องราวดีๆให้คนอื่นเขาชื่นชมกันได้อีก
ภาพที่ฉันนำมาให้ดูพอฉันเห็นแล้วรู้สึกว่าชอบมาก และเห็นถึงความมีน้ำใจที่คนไทยควรจะมีติดตัวอย่างนี้ตลอดไป อยากให้เมืองไทยช่วยเหลือและรักกันอย่างนี้ เพราะมันจะทำให้เมืองไทยเป็นเมืองที่มีเสน่่ห์และเป็นเมืองที่นักท่องเที่ยวจดจำ....ตลอดไป

มือถือ..ที่รักกลับมาเหอะ

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พระเจ้าจอร์ช มือถือฉันหาย

เมื่อคืนไปเที่ยวผับ SITNEE แถวม.รังสิต ที่สำคัญเป็นงานวันเกิดช้างด้วย พอกินเหล้าไปๆมาๆ เต้นไปทั่วแถมยังโดนเพื่อนอุ้ม พอเหนื่อยเลยพัก นั่งชักโครกกะว่าจะหยิบโทรสับขึ้นมาดูเวลาสักหน่อยว่ากี่โมงแล้ว คลำไปคลำมา ช่วยด้วย!!! โทรสับหายไปไหน แล้วหายไปเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย รู้อีกทีมันไม่อยู่แล้ว ฉันเลยรีบลุกขึ้น ไม่ฉงไม่ฉี่มันแล้ว รีบเดินออกห้องน้ำทันที ...
เพื่อนๆๆมีใครเห็นโทรสับฉันบ้าง เสียงตอบรับแทบไม่มีเพราะทุกคนกำลังอยู่ในอารมมันส์ ฉันก้อลองกุ้มหาดูรอบๆ แต่ไรวี่แวว สักพักอาการเพื่อนทุกคนก้อสงบนิ่ง หันมาช่วยกันหามือถือฉัน เสียงหนึ่งดังขึ้น ตั๊กมือถือเราก้อหาย..อุ้ย พูดขึ้น เพื่อนหากันใหญ่ แต่ก้อไม่เจอ พอถามโต๊ะข้างๆก้อบอกว่าไม่เห็น ฉันหยิบโทสับเพื่อนออกมาโทรเข้าเบอตัวเอง ตอนแรกไม่มคนรับ สักพักปิดเครื่องไปเลย แทบอยากร้องไห้ เมื่อรู้ว่าคงหมดหวังเพราะรู้สึกว่าไม่มีทางที่จะได้คืนมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บไว้ เรารู้เลยว่าพอมือถือหายความรู้สึกมันแย่แค่ไหน.. แต่ก่อนมือถือคนอื่นหาย เราก้อบอกว่าไม่เปนไร ซื้อใหม่ได้ แต่พอของเราหาย น้ำตาแทบร่วง มันไม่ได้ขึ้นอยู่แค่โทรสับแต่มันรู้สึกว่ามีมากกว่านั้น รูป ข้อความที่อยากเก็บไว้ เพลง ต่างๆนาๆที่สำคัญที่สุดคือ รายชื่อเบอเพื่อนๆ โห้..เก็บมาตั้งนานเบอคนสำคัญก็เยอะ เพื่อนเก่าทีไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม หายไปหมดเลย....อยากร้องไห้มากมาย พยายามอธิฐานขอให้คืนมาเถอะ...แต่ก้อไม่มีทาง เศร้าใจ แต่อย่างน้อยก้อยังมีเพื่อนที่มือถือหายด้วย ขอบคุณนะอุ้ยที่หายเป็นเพื่อน ฮ่าๆๆๆๆ

แค่ฝุ่นเอง ทำได้ไงอ่ะ

ถ้าฉันทำได้อย่างนี้นะ ชีวิตนี้ไม่ทำมาหากินไรล่ะ
รับจ้างวาดฝุ่นไปวันๆๆ เมืองไทยประหยัดค่าล้างรถไปอีกเยอะเลยเนอะ....

Open House BU !!

วันนี้รู้สึกสนุกและมีความสุขไม่น้อยเลย นานๆทีจะได้มีกิจกรรมทำให้มหาลัยสักทีอยู่มาปี 4ล่ะเพิ่งจะทำตัวให้มีประโยชน์กันก้อคราวนี้แหละน๊าาาาา

วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมาแต่เช้า ยังไม่อยากตื่นแต่ต้องมีหน้าที่ต้องทำ คือการเป็นวิทยากรของคณะศิลปกรรม มหาวิทยาลัยกรุงเทพ ในงาน Open House จัดขึ้นเพื่อนแนะนำมหาวิทยาลัยให้เด็กมัธยม 6 ที่จบจากโรงเรียนแล้วกำลังมองหามหาวิทยาลัยตามที่ต้องการ โอ้โ้ห้!!! เวลา 3 นี้ภายในมหาลัยที่ไม่เคยได้เจอะเจอมาก่อตั้งแต่เรียนมาจะพูดตามตรงก้ออาจจะบอกได้ว่า...แอบเหมือนผักชีโรยหน้า ของหรืองานต่างๆถูกนำมาเสนอตามสถานที่ต่างๆเพื่อให้เป็นจุดสนใจ เฮ้ออออ อะไรในศิลปกรรมที่ยังไม่เคยรู้ก้อยังมารู้วันนี้เลยเพราะยังไงก้อต้องศึกษาก่อนที่จะเป็นวิทยากรให้แก่น้องๆมัธยม
พอ9โมง เด็กจากโรงเรียนต่างๆก้อได้เข้ามาที่คณะเพื่อจะศึกษาดูว่าที่คณะศิลปกรรมที่นี้มีอะไรน่าดูและน่าสนใจมั้ง ฉันก้อพาไปดูห้องต่างๆภายในตึกและบรรยายว่าแต่ละห้องมีการเรียนการสอนแบบไหนบ้าง เหนื่อยมาก แต่วันนี้แอบโดน เด็กๆไม่สนใจคณะเท่าไหร่แต่หันมากแซวและสนใจทรงผมแห้วของฉันแทน บางทีก้อขำตัวเองอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนตัวประหลาด แต่ก้อไม่ได้ไรมาก เพราะไม่รู้จะอายไงแล้ว ฮ่าๆๆ สรุปยอดที่มีน้องๆมัธยมสนใจเรียนคณะนี้ก้อมีสถิติที่สูงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

รู้สึกว่าการจัดงานนี้ขึ้นมา มันดีอยู่มากเลยทีเดียว ทำให้น้องๆจากที่อื่นได้เรียนรู้ความเป็นไปของมหาลัยว่ามีการเรียนการสอนยังไง และทำให้มหาลัยน่าอยู่ขึ้นทีเดียว

ชีวิตกับศิลปะ

การใช้ชีวิตของคนๆ นึงก็เหมือนฟิล์ม 1 ฟิล์มที่รันไปเรื่อยๆ
แต่อยู่ที่เราจะ Record ตรงไหน จะประทับใจตรงไหน


ฉันเชื่อว่า



การทำศิลปะ มันจะช่วยบรรเทา กระตุ้นให้ความคิดหรือจินตนาการของคน มีอะไรมากกว่าการใช้ชีวิต

แม่จ๋า

เมื่อคุณเกิดมาในโลกนี้ แม่อุ้มคุณไว้ในอ้อมอก คุณขอบคุณแม่ด้วยการเปล่งเสียงร้องไห้

เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ แม่ป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ คุณขอบคุณแม่โดยการร้องไห้งอแง
เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ แม่สอนให้คุณหัดเดิน คุณขอบคุณแม่ด้วยการวิ่งหนีทุกครั้งที่แม่เรียกหา
เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ แม่ทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก คุณขอบคุณแม่ด้วยการโยนจานลงบนพื้น
เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ แม่ให้ดินสอสีแก่คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการระบายสีเลอะเต็มบ้าน
เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ แม่แต่งชุดสวยๆ(หรือหล่อๆ)ให้คุณไปเที่ยว คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำชุดเลอะโคลน
เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ แม่ไปส่งคุณที่รร. คุณขอบคุณแม่ด้วยการร้องไห้ตะโกนว่า ‘ไม่ไป… ไม่ไป… ไม่ไป…”
เมื่อคุณอายุ 7 ขวบ แม่ซื้อไอศกรีมให้คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว
เมื่อคุณอายุ 8 ขวบ แม่ซื้อลูกบอลให้คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำกระจกเพื่อนบ้านแตก
เมื่อคุณอายุ 9 ขวบ แม่สอนให้คุณเล่นเปียโน คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม

เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ แม่พาคุณไปเรียนพิเศษและพาไปงานวันเกิดเพื่อน คุณขอบคุณแม่ด้วยการกระโดดลงจากรถโดยไม่คิดที่จะหันกลับมามอง
เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ แม่พาคุณกับเพื่อนไปดูหนัง คุณขอบคุณแม่ด้วยการขอที่นั่งคนละแถว(หรือขอให้แม่ไม่ต้องดู)
เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ แม่เตือนคุณว่าอย่าดูทีวี คุณขอบคุณแม่ด้วยการรอให้แม่ไปข้างนอกแล้วดูต่อ
เมื่อคุณอายุ 13 ปี แม่บอกให้คุณตัดผม คุณขอบคุณแม่ด้วยการด่าแม่ว่า ‘แม่นี่…ไม่มีรสนิยมเลย ไม่ต้องกะหนู(ผม)หรอก’
เมื่อคุณอายุ 14 ปี แม่จ่ายเงินซัมเมอร์แคมป์ ที่แพงแสนแพงเพื่อให้คุณได้เรียนสิ่งที่ดีๆ คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เขียนจดหมายหาแม่ซักกะฉบับ
เมื่อคุณอายุ 15 ปี แม่กลับบ้านหลักงานเลิกอยากกอดคุณสักกอด คุณขอบคุณแม่ด้วยการขังตัวเองอยู่ในห้อง
เมื่อคุณอายุ 16 ปี แม่สอนคุณขับรถ คุณขอบคุณแม่ด้วยการขับรถหนีแม่ไปเที่ยว
เมื่อคุณอายุ 17 ปี แม่จ่ายค่าเรียนกวดวิชา คุณขอบคุณแม่ด้วยการให้แม่ส่งข้างนอกเพื่อจะได้ไม่อายเพื่อน
เมื่อคุณอายุ 18 ปี แม่ร้องไห้ในวันที่คุณจบชั้นมัธยม คุณขอบคุณแม่ด้วยการฉลองยันเช้า
เมื่อคุณอายุ 19 ปี แม่รอโทรศัพท์สายสำคัญ คุณขอบคุณแม่ด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น

เมื่อคุณอายุ 20 ปี แม่ถามว่าคุณมีแฟนรึยัง คุณขอบคุณแม่ด้วยการตอบว่า ‘แม่อย่ามายุ่งกะหนู(ผม)เลย’
เมื่อคุณอายุ 21 ปี แม่แนะนำอาชีพของแม่ให้คุณทำในอนาคตของคุ ณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า ‘หนู(ผม)ไม่อยากเป็นอย่างแม่’
เมื่อคุณอายุ 22 ปี แม่อยากกอดคุณในวันรับปริญญา คุณขอบคุณแม่ด้วยการกอดกับเพศตรงข้ามกับคุณ
เมื่อคุณอายุ 23 ปี แม่ซื้ออพาร์ตเม้นท์และเฟอร์นิเจอร์ให้แก่คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการว่ากับเพื่อนๆลับหลังว่า ‘มันช่างเชยและน่าเกลียดเสียนี่กระไร’
เมื่อคุณอายุ 24 ปี แม่บอกให้คุณพาแฟนของคุณมาหาแม่ เมื่อคุณพามา แม่ถามพวกคุณว่าอนาคตวางแผนไว้ว่าอย่างไร คุณขอบคุณแม่ด้วยการจ้องเขม็งและพูดว่า ‘แม่จะมายุ่งอะไรกะหนูอีกเนี่ย’
เมื่อคุณอายุ 25 ปี (สำหรับผู้ชาย)แม่ช่วยออกค่าสินสอดให้กับคุณ และบอกกับคุณว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า’อายคนอื่นเขาน่า แม่’
(สำหรับผู้หญิง)แม่ช่วยออกค่าใช้จ่ายในงานแต่งงานให้คุณ และบอกว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า’หนูอยากไปอยู่ต่างประเทศเพื่อจะได้สวีทกับแฟนโดน ไม่มีแม่’

เมื่อคุณอายุ 30 ปี แม่โทรมาหาและแนะนำวิธีเลี้ยงเด็ก คุณขอบคุณแม่โดยการบอกว่า ‘สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะค่ะแม่’

เมื่อคุณอายุ 40 ปี แม่โทรมาชวนคุณไปงานวันเกิดญาติ คุณขอบคุณแม่และญาติว่า ‘ตอนนี้ไม่ว่างเลย’

เมื่อคุณอายุ 50 ปี แม่ชราและไม่สบาย อยากให้คุณดูแล คุณขอบคุณแม่ด้วยการบอกว่า ‘มันเป็นภาระนะแม่ หนูมีงานอีกเยอะแยะ’
และแล้ววันหนึ่ง แม่จากคุณไปอย่างสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยทำมาก่อน จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณ
โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถึงความลึกซึ้งแด่’แม่’
ไม่มีอะไรมาแทนแม่ได้ แม้ว่าบางคราวแม่จะไม่ใช่คนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรือเห็นด้วยกับคุณ แต่ก็คือ’แม่ ‘ของคุณ และเชื่อได้ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังคุณ ความกังวลของคุณ
ลองถามตัวเองดู คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้า ความกังวลใจไม่ว่าจากการงาน จากงานบ้าน หรือจากงานในครัวของแม่ไหม คุณเคยนึกถึงความทุกข์ของแม่ที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อคุณและทุกคนไหม
รักแม่ให้มาก แม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างการ เพราะเมื่อแม่จากไป จะเหลือเพียงความเสียใจและความทรงจำเท่านั้น

อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณ ที่สุด รัก’แม่’ให้มากกว่ารักตัวเอง แสดงให้แม่รู้ว่าคุณก็’รัก’ก่อนที่จะทำได้เพียงบอกรักกับ’รูป’ของแม่เท่า นั้น

หนูรักแม่ทีสุดในโลกค่ะ

เรื่องนี้สนุกอ่ะ มีข้อคิดด้วย

ชายแก่คนหนึ่งอาศัยอยู่ในรัฐไอดาโฮ เขาต้องการพรวนดินไร่มันฝรั่งของเขา
แต่มันก็เป็นงานหนักเอาการทีเดียว ซ้ำร้ายไปกว่านั้น
ลูกชายเพียงคนเดียวที่เคยช่วยงานเขาก็ต้องโทษจำคุก
ชายชราเขียนจดหมายถึงลูกชายของเขาเพื่อระบายถึงความยากลำบากที่เขาประสบอยู่

==============================

ลูกรัก,

พ่อรู้สึกไม่ค่อยดีเลยลูกเอ๋ย
ดูเหมือนว่าปีนี้พ่อคงจะทำไร่มันฝรั่งไม่ได้เสียแล้ว
พ่อแก่เกินกว่าที่จะพรวนดินที่แปลงมันฝรั่งไหว ถ้าตอนนี้เจ้าอยู่กับพ่อ
ปัญหาเช่นนี้คงจะหมดไป เจ้าคงจะช่วยพ่อพรวนดินจนเสร็จแล้ว

รักเจ้า .. พ่อของลูก

==============================

สองสามวันต่อมา เขาได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากลูกชาย

พ่อครับ,

ได้โประเถอะครับพ่อ อย่าขุดดินในไร่ นั่นเป็นที่ที่ผมฝังศพพวกนั้นไว้

รักครับ..ลูกพ่อ

==============================

ตีสี่ของเช้าวันต่อมา เจ้าหน้าที่เอฟบีไอและตำรวจท้องที่ปรากฏตัวขึ้น
แล้วขุดๆๆๆๆ บริเวณไร่มันฝรั่งของชายแก่โดยไม่พบซากศพแต่อย่างใด

พวกเขาขอโทษขอโพยชายแก่แล้วจากไป วันเดียวกันนั้นเอง
ชายแก่ได้รับจดหมายอีกฉบับหนึ่งจากลูกชายของเขา

==============================

พ่อครับ,

ตอนนี้พ่อปลูกมันฝรั่งได้แล้วนะครับ
นั่นเป็นวิธีที่สุดที่ผมทำได้เท่าที่สภาพของผมขณะนี้จะอำนวย

รักครับ...ลูกชายพ่อ

==============================

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการทำงานอย่างฉลาดไม่ได้หมายถึงการทำงานหนักเสมอไป
จงใช้สติปัญญาให้มากที่สุดเท่าที่ท่านจะสามารถทำได้
แล้วท่านอาจจะทำเรื่องที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ให้เป็นจริงขึ้นมาได้

ติด Facebook

เดี๋ยวนี้ต้องเข้า Facebook ทุกๆวัน นั่งเล่นเกมตั้ง4-5เกม ตกปลา ปลูกผัก ฆ่าคน ...ฉันบ้าไปแล้ว
รู้สึกว่าติดมากเลยจริงๆ วันหนึ่งๆขอแค่ให้ได้เปิดสักครั้ง2ครั้งถึงจะนอนหลับ

สงสัย Facebook จะช่วยแก้เครียดได้เยอะ เลยติดกันมากมายอย่างนี้้

ยังไงเพื่อนๆลองเข้าไปเล่นเมไม่งั้นก้อลองทำควิสต่างๆ ทำให้หัวเราะได้ไม่น้อยเลยทีเดียวนะ

รักหนอ..รักแท้

ในเรื่องของความรัก ฉันปลงกับมันมานานพอสมควร น่าจะประมาณ 5 ปีได้แล้วมั้ง
รักๆ เลิกๆ สมหวัง ผิดหวัง ทรมานไม่เบาเลยทีเดียว

แต่สุดท้ายก้อทำให้คิดได้ว่าไม่มีใครรักเราได้มากมายและแท้จริงเหมือนดั่ง พ่อ แม่ ที่รักเราโดยไม่ต้องการให้รักกลับคืนด้วย รักด้วยความบริสุทธิ์ใจ แล้วทำไมล่ะ ทำไมเราต้องไปจมปลักเสียเวลานั่งร้องไห้ เสียใจให้กับคนๆหนึ่ง ที่ไม่เคยรักเราจริง แต่นี่ก้อไม่ได้หมายความว่าปิดกั้นตัวเองไม่เปิดใจให้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆรอบๆตัวนะ แต่มันจะสอนให้เรารู้จกรักตัวเองและรักคนที่รักเรามากยิ่งขึ้น อีกอย่างจะได้ไม่เสียใจกระวนกระวายจนตายได้